قلب تولید زیرانداز حصیری های فاخر بلافاصله در ایران بود.
در حالی که مردان وظیفه ساختن بافندگی را داشتند که بر روی آن تارهای پشمی را که تار و پود را تشکیل می‌دهند بسازند، زنان و جوانان وظیفه داشتند آن نخ‌های پشمی – یا ابریشم یا پنبه – را به بافندگی ببافند و گره بزنند.
نتیجه کار یک طراحی اصلی بود، انتزاعی یا الهام گرفته از صحنه هایی از زندگی روزمره.
به زودی شهرها و استان های تبریز، هرمان و فارس به محل تولید زیرانداز حصیری ضد آب های با ارزش هنری تبدیل شدند.
از آن زمان، تکنیک‌ها و طرح‌های ساخت در طول زمان تغییر کرده است و همچنین تحت تأثیر سلسله‌های مختلف حاکم بر منطقه قرار گرفته است.
با این حال، برخی از عناصر زیرانداز حصیری ضد آب ایرانی بدون تغییر باقی مانده است و امروزه نیز امکان شناسایی واضح آنها را فراهم می کند.
اشاره ما به رنگ‌های گرم و طراحی بی‌نظیر است که از نقوش پیچیده تشکیل شده است که شامل عناصر گل و صحنه‌های شکار است.
در ساخت سنتی ایرانی از نخ های بسیار نازک استفاده می شود که با گره های نامتقارن گره می خورد.
نتیجه یک بافت متراکم است که امکان طراحی های بسیار دقیق را فراهم می کند.
اما به ایران باستان برگردیم.
منحصر به فرد ترین زیرانداز حصیری ضد آب های مجلل ایرانی برای شخصیت های مهم سیاسی مانند شاهزادگان و امپراتوران و همچنین سگ های ونیزی در نظر گرفته شده بود.
اغلب، آن آثار با نخ های طلا و نقره غنی می شد.
شکوه و عظمت این مصنوع نشانگر اهمیت فردی بود که به او هدیه داده شده بود.
برخی از آثار مشهورترین صنعتگران ایرانی اکنون در موزه های مشهور، از موزه متروپولیتن هنر نیویورک تا موزه ویکتوریا و آلبرت در لندن، نگهداری می شود.
اعتبار زیرانداز حصیری ضد آب ایرانی توسط یونسکو نیز به رسمیت شناخته شده است که در سال 2010 هنر سنتی قالی بافی فارس را در فهرست میراث فرهنگی ناملموس بشریت قرار داد.
