روند فعلی طراحی زیست محیطی در ساخت چرم در اصل، کار چرم به منظور تقویت محصولات کمکی از صنایع غذایی بود.
به عبارت دیگر، بازیافت پوست پستانداران بزرگ زمینی مانند گاو، گوسفند یا خوک را ممکن می سازد.
این از سوزاندن مواد مفید جلوگیری می کند.
دباغان پوست خام را به قید قرعه و وزن می خرند و با توجه به کاربری و مشتریانی که دارند انتخاب می کنند.
دباغی چرم شنی موجب می شود تا ظاهر این نوع چرم زیباتر گردد و طول عمر بیشتری داشته باشد.
هر دباغی ویژگی های خاص خود را دارد.
چندین مرحله برای ساخت چرم ضروری است:
کار رودخانه: در این زمان، پوست ها فاقد مو، بافت زیر جلدی و باقی مانده است.
این مرحله برای همه دباغ ها وجود ندارد.
سپس آنها تحت فرآیند برنزه شدن قرار می گیرند.
برنزه کردن: هدف این است که پوست ضد پوسیدگی، مقاوم و بادوام باشد.
عمل آوری : مرحله انتساب خصوصیات ساختاری لازم برای تسهیل ساخت (انعطاف پذیری، ضخامت، رنگ، تراکم الیاف و موارد دیگر) است که در پایان این مرحله به یک محصول نیمه تمام می رسد.
پایان: آخرین مرحله قبل از بازاریابی، جایی که ظاهر زیبایی سطح کامل می شود.
همچنین در این مرحله است که چرم رنگی می شود.
این دومین مرحله آلوده کننده با برنزه کردن است.
اینها معمولاً رنگدانه های شیمیایی هستند که مورد استفاده قرار می گیرند.
برنزه شدن با کروم یک خطر قابل توجه برای سلامتی ما است، اما به دلیل سرعت بالای آن در درمان پوست و مقاومت آن، بر تانن های گیاهی ترجیح داده می شود.
24 ساعت طول می کشد تا کروم III (نوع غیر مضر کروم) چرم را ضد پوسیدگی کند.
سپس دومی در برابر آب و گرما مقاوم می شود.
در جایی که کروم III خطری را نشان نمی دهد، همتای آن، کروم IV، بسیار آلرژی زا و سمی است زیرا سرشار از نمک های آلومینیوم است.
