منشا پیاز ناشناخته باقی مانده است، اما می دانیم که پیاز بیش از 5000 سال است که توسط انسان ها کشت می شود.
اولین آثار تولید از آسیای غربی، در بین النهرین (بخش بزرگی از عراق کنونی) می آید.
این پیاز سفید تهران به سرعت در سرزمین های مصر پخش شد.
سپس به صورت خام خورده می شد و بخشی از گیاهان آیینی بود که مردگان را همراهی می کرد.
هنگامی که به اروپا و سایر نقاط جهان می رسد، اغلب ملوانان را همراهی می کند، زیرا ویتامین C موجود در آن با اسکوربوت مبارزه می کند.
از قرون وسطی علاوه بر استفاده در آشپزخانه، به عنوان ضماد ضد درد نیز استفاده می شود.
از نقطه نظر فیتوشیمیایی، پیاز زرد منبع اصلی ویتامین C، سلنیوم و همچنین فلاونوئیدها، به طور دقیق تر کوئرستین، یک آنتی اکسیدان قوی است که در سیب یا چای نیز یافت می شود.
این مولکول از رشد تعداد بسیار زیادی از سلول های سرطانی جلوگیری می کند و همین امر آن را به یک بازدارنده رشد سرطان تبدیل می کند.
پیاز قرمز آنتوسیانین های مسئول رنگ آمیزی آن را تامین می کند که با پیری سلولی مبارزه می کند، خاصیت ارتجاعی و تراکم پوست را بهبود می بخشد، مقاومت رگ های خونی اپیدرم را تقویت می کند و حدت بینایی ( بینایی به ویژه در شب ) را تقویت می کند.
از یک سو، آنها می توانند با کاهش واکنش پذیری مواد سرطان زا و همچنین تسریع در حذف آنها از فعال شدن آنها جلوگیری کنند.
این باعث کاهش آسیب این مواد به DNA، هدف اولیه این مواد سرطان زا می شود.
از سوی دیگر، آنها همچنین قادر به کاهش گسترش تومورها با تداخل در روند رشد سلول های سرطانی هستند که باعث مرگ آنها می شود.
تا به امروز، مطالعات انجام شده در مورد خواص ضد سرطانی پیاز نشان داده است که مصرف منظم آن خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ، حنجره، تخمدان، مغز، معده و …مری یا پروستات.
این تحقیق بر روی انواع خاصی تمرکز نمی کند، اما هرچه پیاز رنگارنگ تر باشد، آنتی اکسیدان بیشتری دارد.
در نهایت، ما می دانیم که مولکول های مسئول این اثرات ضد سرطانی با شکستن مکانیکی سبزیجات آزاد می شوند: بنابراین بهتر است آن را به صورت تازه خرد شده در غذاهای آشپزی خود مصرف کنید.
