معمولاً نقل پناهی ارومیه که درون آنها از آجیل های خوشمزه استفاده شده قیمت بیشتری نسبت به نقل ساده دارند. نقل پناهی با کیفیت و تازه ارومیه در بازه قیمت 60 هزار تومان تا 280 هزار تومان در دسترس خریداران و علاقمندان به این شیرینی قرار می گیرد.
نُقل‌ها در اندازه و با طعم‌های متفاوتی تولید می‌شوند و معمولاً به جای قند مورد استفاده قرار می‌گیرند، زیرا علاوه بر دارا بودن طعم و عطر فوق‌العاده، بخصوص در نُقل بیدمشک، نسبت به قند نرم‌تر است.
در ایران، از زمان‌های خیلی دور نقل به عنوان نماد شادی بوده‌است و به همین خاطر، طبق سنت دیرینه در مجالس عروسی، روی سر عروس و داماد نُقل می‌ریزند.
در قرن پانزدهم، اربابان و پادشاهان به میهمانان محترم خود خمیرهای قندی که روی آنها نشان داده شده بود، دراژه ها و مرباها را به نشانه خوشامدگویی تقدیم می کردند.
یک آشپز مد را برای « ادویه های مجلسی »، جد شیرینی ها راه اندازی می کند: او دانه ها، آجیل کاج، بادام، دارچین، زنجبیل را در شکر می غلتاند و آنها را در ماهیتابه سرخ می کند.
مهمانان آنها را به اتاق خود می برند تا از آنها لذت بیشتری ببرند. ادویه های مجلسی موفقیت بزرگی در دربار پادشاهان بود. ما همچنین از دراژه، نوقا و پرالین بعد از غذا برای هضم لذت می بریم.
جماعات مذهبی مختلف نقش مهمی در تاریخ شیرینی پزی دارند. آنها دستور العمل های خود را برای شیرینی هایی تهیه می کنند که هنوز هم می توان از آنها لذت برد، مانند آنیس از Abbaye de Flavigny یا قندهای جو از راهبه های Moret.
این راهبه ها، به دنبال کاهش رنج بیماران خود، داروهایی ساختند که ترکیبی از فضیلت جو و شکر بود. در دربار لویی چهاردهم، این شکر جو بسیار خشمگین بود. مواظب کلام گلو می شود، متحد گویندگان می شود.
در قرن هفدهم، شیرین بیان، صمغ، پاستیل میوه و شاه بلوط شیرین ظاهر شد و به سرعت توسعه یافت. کلمه ” ظرافت ” در زبان فرانسوی ظاهر می شود. این کلمه از کلمه “frier” گرفته شده است که به معنای “سوختن از حسادت” است.
افراد بیشتری از بورژوازی در مقابل بادام قندی، آب نبات چوبی، پاستیل، میوه های شیرین، پرالین از قنادی هایی که در پاریس مغازه های خود را باز می کنند، از حسادت می سوزند.
آب نبات فعلی به لطف شکر چغندر در قرن نوزدهم ظاهر شد و در نهایت برای همه قابل دسترسی خواهد بود و دیگر برای بورژوازی محفوظ نخواهد بود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.