استفاده از چرم به خاستگاه بشریت برمی گردد.
با این حال، به لطف کشف ابزارهایی که مطمئناً برای کار بر روی پوست و بقایای استخوان حیواناتی که دارای آثار قصابی بودند، استفاده می شد، فقط می توان آن را به طور غیر مستقیم تأیید کرد.
برای اینکه چرم شرانگ ها ضد پوسیدگی شوند، آنها را در معرض دود قرار دادند.
ارتباط بین علت و معلول احتمالاً به انسان این امکان را می دهد که در زمانی بسیار دور، دباغی سبزیجات را با استفاده از پوست، چوب یا برگ کشف کند.
برای نیازهای لباس ابتدا پوست را با مو یا پشم دباغی می کردند.
استفاده از چرم برای ساخت کفش مطمئناً بسیار جدیدتر است.
ظاهر تجمعات شهری محل دباغان صنعتگر را در نزدیکی مراکزی تعیین کرد که می توانستند به عنوان خروجی و محل عرضه عمل کنند.
سکونت گاه ها در سواحل رودخانه ها، به دلیل مقادیر زیادی آب مورد نیاز برای تهیه پوست برای دباغی.
مصریان، آشوری‌ها، بابلی‌ها، عبرانیان، یونانیان و رومی‌ها قبلاً درجه خاصی از پیچیدگی را در ساخت چرم به دست آورده بودند، اشیاء چرمی که در مقبره‌های آن زمان یافت می‌شد این امر را تأیید می‌کند.
اولین تحول ناشی از ظهور عصاره های برنزه بود که باعث شد تا مدت زمان برنزه شدن به میزان قابل توجهی کاهش یابد.
سپس دباغی با کروم آمد که اولین مطالعات آن توسط کاوالین در سال 1853 انجام شد و پس از آن پتنت های Knapp در سال های 1858، 1862، 1877 انجام شد.
دنیس (برنزه کردن با یک حمام)، به ترتیب مربوط به سال های 1884 و 1892 است.
همچنین شایان ذکر است دباغی با نمک های آهن که در حدود سال 1870 متولد شد، اما عملاً هرگز به کار نرفت، مگر در زمان جنگ جهانی دوم به دلیل کمبود کروم، و دباغی با نمک های زیرکونیوم که اولین اختراع آن در سال 1933 به ثبت رسید.
ظهور جایگزین های مصنوعی برای مواد طبیعی دباغی، تانن های مصنوعی ، راه را برای شیمی جدیدی از چرم هموار کرد.
اولین مورد توسط شیف در سال 1871 ساخته شد، اما آنها تا سال 1910 مورد مطالعه علمی قرار نگرفتند.
به موازات پیشرفت های حاصل از علم شیمی، باید به پیشرفت های قابل توجهی که در روش های دباغی توسط مکانیزاسیون این صنعت حاصل شده است، اشاره کرد.
