شیوع زخم پا همچنان یکی از عوارض اصلی دیابت است، با یک مطالعه اخیر (Paisey et al., 2019) نشان دهنده افزایش قابل توجهی از 20.7 به 33.1 در هر 1000 نفر طی دوره 2003 تا 2017 است.
یک نشریه اخیر (Oks et al., 2020) “جوراب یلدایی هوشمند” را معرفی کرده است که می تواند پارامترهای مربوط به زمان راه رفتن مانند زمان ضربه پا، زمان گام / چرخش و شیب بارگذاری و تخلیه کف پا را ارائه دهد.
مطالعات قبلی نشان داده است که 20 درصد از کل بیماران دیابتی در بیمارستان ها به دلیل مشکلات پا بستری می شوند.
به طور کلی توافق بر این است که عوامل غیرمکانیکی مانند نوروپاتی محیطی، پوست خشک، و/یا مشکلات عروقی اغلب علل اصلی ایجاد زخم پوستی هستند که نوروپاتی از اهمیت بالایی برخوردار است.
از دیدگاه بیومکانیکی، تنش های پوستی قطعاً یکی دیگر از عوامل مؤثر هستند که به فشار و برش بستگی دارند.
با این حال، اثر ترکیبی احتمالاً پیچیده‌تر از افزودن بردار ساده تنش‌های فوق است.
به عنوان مثال، احتمال شکستگی یک محل پوست نه تنها به فشار و برش در آن محل بستگی دارد، بلکه به ماهیت تنش های پوستی در مکان های مجاور نیز بستگی دارد.
زوج‌های استرس‌زا (دیویس، 1993) که تمایل به ایجاد پیچ خوردگی پوست دارند، ممکن است به روشی متفاوت با استرس‌هایی که نسبت به یکدیگر (“جمع شدن”) یا دور از یکدیگر (“کشش”) عمل می‌کنند، در خطر زخم نقش داشته باشند.
به طور کلی، نظرات فعلی در مورد عوامل مکانیکی اصلی منجر به تشکیل زخم تقسیم می شود.
بارگذاری مکرر مرتبط با سرعت راه رفتن و آهنگ گام، فشار و برش همگی به عنوان مضرات بالقوه ذکر شده اند.
از این میان، تنها دو مورد اول به طور کامل مورد مطالعه قرار گرفته.
با این حال، تجزیه سهم اجزای نرمال و برشی تنش های جوراب در کف پا همچنان یک چالش است.
از نظر برش، بیشتر مطالعات به ابزار دقیقی محدود شده است که روی زمین نصب شده و/یا محدود به اندازه گیری برش در یک جهت است.
سیستم‌های داخل کفش نیز محدود به قرار دادن گسسته لودسل‌های مینیاتوری در مناطق انتخابی کفش شده‌اند.
مطالعات قبلی با موفقیت مدل‌های اجزای محدود پا را برای بررسی محاسباتی تنش‌های نرمال و برشی در طول راه رفتن توسعه داده‌اند.
- منابع:
