بر خلاف الیاف فلزی، الیاف مصنوعی نقش ساختاری ندارند.
مقدار اضافه شده به بتن بسیار کمتر است: حدود 1 کیلوگرم بر متر مکعب در مقابل 30 کیلوگرم بر متر مکعب با الیاف فلزی، یعنی 0.1 درصد حجمی.
نقش آنها جلوگیری از ترک خوردن در هنگام گیرش بتن است.
امروزه الیاف مصنوعی در اصفهان در صنایع متعدد کاربرد دارند.
به گفته برنارد دلابرش، از پیری، «استفاده از الیاف پلی پروپیلن به نحو مطلوبی جایگزین مش های معمولی ضد ترک می شود.
زیرا، این مش اغلب در قسمت پایینی دال بد قرار می گیرد و در حالی که الیاف به صورت همگن توزیع می شود، روی لبه عمل نمی کند.
در نهایت تخلخل بتن ها را کاهش داده، مقاومت آنها را افزایش می دهند.
اجرای الیاف فقط از قوانین پیروی می کند، حتی اگر متخصصان بخواهند آن را در یک استاندارد DTU مشخص کنند.
مطالعاتی توسط سازمان های تحقیقاتی، به ویژه در مرکز تحقیقات و مطالعات تجربی BTP، برای بررسی رفتار پانل های فیبر انجام می شود.
به گفته تونی اشتاینر، از خدمات تحقیقاتی صنعت سیمان سوئیس، “الیاف پلی پروپیلن، در ریزساختار، به عنوان یک تقویت کننده سه بعدی در ساعات اولیه، زمانی که کشش های داخلی بیشتر از مقاومت های چسب است، عمل می کنند.
مناطق ضعیف به جای ایجاد ترک های چند سانتی متری، در بسیاری از واحدهای کوچک توزیع می شوند.
به همین دلیل مهم است که در هر سانتی متر مکعب حداقل سه الیاف وجود داشته باشد.
بنابراین با افزودن کمتر از 1 کیلوگرم به ازای هر متر مکعب الیاف به مخلوط بتن یا ملات، از ترک خوردن ناشی از انقباض، خشک شدن یا اختلاف دمای موضعی جلوگیری می شود.
از طرفی از ترک خوردن در اثر بارها جلوگیری نمی شود.
در این صورت استفاده از الیاف فلزی یا آرماتورهای فولادی ضروری است.
یکی از پارامترهای مهم تطبیق طول الیاف با ابعاد سنگدانه ها به منظور اطمینان از پل زدن صحیح عناصر است.
با الیاف با طول 19 میلی متر، بیشتر موارد پوشیده شده است زیرا سنگدانه ها معمولاً کمتر از 20 میلی متر هستند.
الیاف بلندتر، به عنوان مثال، مشکلات ریخته گری شیب را حل می کند.
