سفره پارچه ای است که برای پوشاندن میز استفاده می شود. سفره قلمکار چیت ساز برخی از آنها عمدتاً پوشش های زینتی هستند که ممکن است به محافظت از میز در برابر خراش و لکه نیز کمک کند.
سایر سفره ها به گونه ای طراحی شده اند که قبل از چیدن ظروف و غذا روی میز ناهارخوری پهن می شوند. برخی از رومیزی ها به عنوان بخشی از چیدمان کلی میز با دستمال های هماهنگ، زیراندازها یا سایر قطعات تزئینی طراحی می شوند.
انواع خاص رومیزی شامل “رانر” است که فقط از دو انتها روی میز آویزان می شود و “محافظ میز” که یک لایه رومیزی زیر یک رومیزی معمولی ایجاد می کند.
رایج ترین شکل های سفره گرد، مربع، بیضی و مستطیل یا مستطیل است که مطابق با رایج ترین شکل های میز است. سفره ها معمولاً دارای یک برآمدگی هستند که به آن “قطره” می گویند.
افت به طور کلی 6 تا 15 اینچ در هر طرف میز است، با قطره کوتاه تر برای ناهار خوری های معمولی و قطره طولانی تر برای موقعیت های رسمی تر.
گاهی از پارچه ای تا کف استفاده می شود. سفره های سفارشی نیز موجود است و برخی از افراد انتخاب می کنند که خودشان درست کنند.
امروزه، رومیزی های ناهار خوری معمولاً از پنبه ، ترکیبی از پلی پنبه یا مواد روکش پی وی سی ساخته می شوند که می توان آنها را تمیز کرد، اما می توان آنها را تقریباً از هر ماده ای، از جمله پارچه های ظریف مانند ابریشم دوزی، تهیه کرد.
سهولت در شستشو یکی از نکات مهم سفره های مورد استفاده برای غذاخوری است، زیرا به راحتی کثیف می شوند.
قدیمی ترین اشاره شناخته شده به سفره به حدود 100 سال بعد از میلاد برمی گردد، زمانی که توسط شاعر اسپانیایی لاتین باستان مارسیال به آن اشاره شد.
در بسیاری از فرهنگ های اروپایی، رومیزی سفید یا عمدتاً سفید، پوشش استاندارد میز شام بود. در اواخر قرون وسطی، پهن کردن یک پارچه کتانی یا پنبه‌ای با کیفیت بالا روی میز، بخش مهمی از آماده‌سازی برای یک جشن در یک خانواده ثروتمند بود.
با گذشت زمان، رسم چیدن ظروف سفره روی پارچه برای اکثر طبقات اجتماعی به جز بسیار فقیرترین آنها رایج شد. با تغییر عادات غذایی در قرن بیستم، طیف وسیع تری از سبک های سفره آرایی توسعه یافت.
در برخی از شام‌های رسمی هنوز از سفره‌های سفید استفاده می‌شود که اغلب با بافت گلدار هستند، اما رنگ‌ها و طرح‌های دیگر نیز رایج هستند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.