اسباب‌بازی‌ها در قالب‌هایی شکل می‌گرفتند که جزئیات بسیار خوبی را ارائه می‌کردند و هرگز زنگ نمی‌زدند.
یکی دیگر از مواد مورد استفاده در روزهای اولیه چدن بود.
ماشین جرثقیل اسباب بازی کنترلی چدنی از آهن خاکستری مذاب ساخته می‌شدند که با دست در قالب‌های ریخته‌گری شن و ماسه ریخته می‌شد.
آنها را معمولاً به دو نیم می‌کردند و سپس به یکدیگر پیچ و مهره می‌کردند.
زمانی که اسباب‌بازی‌ها رنگ می‌شد، معمولاً روی آنها جزئیات ظریفی مانند نوارهای پین که با دست نقاشی می‌شد یا شابلون می‌شد، پخته می‌شدند.
اسباب‌بازی‌های چدنی به دلیل وزن سنگین و ساختار بادوام، حس جامد بی‌نظیری در دستان شما داشتند.
اسباب بازی های فولادی نیز در اوایل دهه 1920 تا 1940 اسباب بازی های بسیار محبوبی بودند.
اسباب‌بازی‌های فولادی از ورق فلزی ماشین‌های گیج سنگین مهر شده یا فشرده ساخته می‌شوند.
اینها ماشین های پدالی و کامیون های بزرگتر بودند که بچه ها می توانستند سوار شوند.
این ها اسباب بازی های سنگینی بودند که به راحتی نمی توان آنها را از بین برد یا شکست.
بسیاری از این اسباب‌بازی‌های سواری بزرگتر، تبلیغات پرطرفداری از آن روز را شامل می‌شدند، از جمله برند کوکاکولا و آدامس‌های Wrigley که نشان‌دهنده آثار هنری با نام تجاری بود که در فرهنگ آمریکایی جا افتاده است.
اگرچه Power Wheels در اواسط دهه 80 با سه طرح منحصربه‌فرد خود و تعداد زیادی طرح دیگر در راه شهرت و شکوه بود، اما بدون نقص نبود.
بسیاری از محصولات قبلی آنها به دلیل اتصال کوتاه و مشکلات گرمای بیش از حد فراخوان شدند.
در حالی که همه اینها قابل رفع بودند، ترس از خطرات احتمالی وقتی به بچه های کسی می رسد بسیار بدتر است.
Power Wheels نیز با هیاهوی تبلیغاتی سازگار نبود.
در تلویزیون، سواری‌ها با چنین سرعت و راحتی حرکت می‌کردند، در حالی که در واقعیت، آنها اغلب برای حرکت روی سطحی کاملاً صاف مشکل داشتند.
با وجود همه اینها، بچه ها هنوز آنها را می خواستند و تقاضا افزایش یافت.
در واقع آنقدر خوب عمل کرد که ماتل در نهایت در اواسط دهه 90 مورد توجه قرار گرفت و کل کرانسکو را به قیمت حدود 250 میلیون دلار خرید.
سپس آنها نام تجاری Power Wheels را تحت عنوان Fisher-Price قرار دادند که بر روی انواع اسباب بازی های کودکان تمرکز داشت.
هنوز هم تا به امروز وجود دارد.
